de canyon bij Midtskogen

Vrijdag 19 september

Op reis is er altijd één avond dat we niet direkt iets vinden. En die avond was dus gisteravond.

(Vanuit Røros waren we terug naar Tynset gereden. Van daaruit vertrekken 2 wegen naar Elval. De éne is de degelijke, autostrade-achtige (denk Hasseltweg) n°30; de andere een klein, ongenummerd in de boek, geel baantje. Wij nemen natuurlijk de gele. Langs de 30 ligt die canyon die we willen bezoeken, langs het gele wegje ligt een waterval waar we willen gaan slapen. Ze liggen ongeveer op dezelfde afstand van Elval. Dus als we via de gele gaan, en dan een stukje terug rijden op de 30 moet dat lukken.)

De waterval bleek niet dadelijk aan de gele weg te liggen. Waar de tolweg ernaartoe begon, zijn wij gewoon aan de kant gaan staan op een krom donker parkingkje. Swat, we hebben geslapen.

Ok. Dus eerst weer een klein stukje de 30 op. Richting Midtskogen. Daar is die canyon. Op weg ernaartoe zagen we onze vierde eland. Een grote open weide-achtige vlakte, tegen de bosrand aan. Op de foto vindt ge hem of haar amper terug, maar wij hebben ondertussen een geoefend oog! Luc kon gelukkig dadelijk stoppen. En ik ben een stukje de wei in ‘geslopen’ maar hij had me toch rap geroken! Was sjiek om te zien hoe die zich naar mij draaide, om vervolgens weer het bos in te lopen. Ik heb toch een paar foto’s kunnen maken en Luc heeft gefilmd. Leuk!

Op naar de canyon dan. We moesten door feeëngebied. Heel mooi bos. De canyon zelf is waarschijnlijk weer een overblijfsel van de ijstijden, maar nog waarschijnlijker is het zo dat een reuzentrol de kloof heeft geslagen met zijn bijl om water tot bij zijn huis te krijgen. In elk geval was het zeker de moeite. Ge kunt tot vlak bij de randen wandelen. Ge krijgt er een preekstoelgevoel van. Een beetje spectaculaire foto’s gemaakt.

We houden het wel veilig hoor bomma!

Dit feeërieke stuk natuur ligt tussen Midtskogen en Barkald. Als ge na het bezoek verder rijdt, komt ge automatisch op de 3 uit.

Van daar ging het dus over de 3 naar Atnosen. Om daar rechtsaf de 219 op te gaan. En dan wilden we in Enden de 27 op. Dat is de Rondevegen, 1 van de nationale toeristische wegen. Het was deze keer geen tolweg.

Wat een afknapper! Dit was pas een toeristenweg! Het leek wel een chaletpark! Met als kers op de taart: een heus winkelcentrum boven op de berg! Er lag een ‘kiwi’(aldi-achtig) en daar zijn we dan toch maar gestopt voor brood en chocolade!

In Nordrum kwamen we uit op de E6. In de volgende stad Ringebu konden we dadelijk links de Friisvegen op. En dat was al meer ons goesting. Na Ringebu (een redelijk grote stad) ging het eerst geleidelijk omhoog. Voorbij de laatste huizen begint het steiler te worden. Dan gaat het voorbij de laatste naaldbomen en uiteindelijk voorbij de laatste lage berken. En dan begint de kale hoogvlakte. Prachtig. Lage struiken, mos, rotsblokken en ronde bergtoppen zover ge kunt kijken. Hier komen nog bruine beren, lynxen, wolven en veelvraten voor. En veel jagers. En daar ergens zijn we gestopt toen het nog licht was. Luc heeft lekker gekookt en ik ben aan de blog begonnen. Gezellig.

Roros

Donderdag 18 september

Zalig, wat een donkerte, wat een stilte ’s nachts.

Het volgende deel van de weg was normaler! Ook heel mooi, maar niet meer zo spectaculair.

We kwamen terug op de gewone baan in Sundalsøra.

Luc wou graag een mijnstadje gaan bezoeken in Røros. Dat was een paar honderd kilometer naar het oosten. We zijn in Sundalsøra dan de 70 op gereden tot in Oppdal. Van daar de E6 tot in Brudalen. Dan via de 3 naar Tynset. En zo via de 30 naar Røros. Een hele toer, maar de gps deed het ook zo: of ge nu de kortste of de snelste route ingaf. Het was gewoon de énige route.

Het was een beetje saai.

We kwamen rond zessen aan. Eigenlijk had Luc een ‘stadje’ apart verwacht, maar het bleek gewoon een Noorse Vennestraat te zijn. Het waren weliswaar oude huizen, bewoond. En alle winkeltjes waren al gesloten, dus was er echt niks te zien eigenlijk.

Het volgende wat we willen gaan ‘bezoeken’ is een canyon hier in de buurt. (zijn we toch niet voor niks helemaal naar deze kant gereden). Die staat voor morgen op de agenda. J

Eerst een slaapplaats zoeken…

de Aursjoenveggen:niet min

Woensdag 17 september

Goed geslapen. Levend wakker geworden. Niks gehoord of gezien. Oef.

Van Bjørnes ging het via Øverås langs het Eikedalsvatnet richting zuid naar Mardalen. Daar is een waterval die we willen gaan bekijken.

Het eerste stuk van de wandeling naar de waterval is redelijk steil maar zelfs met rolstoel te doen. Eens voorbij een brugje begon het zwaardere werk: klauteren over stenen en rotsblokken. Het was echt plezant. Mazzel is officieel een berggeit geworden. (ik ook?)

Het was zeker de moeite. De waterval stond natuurlijk ook niet dik en de rivier ervan stond nu bijna droog. Daardoor kon ge wel zo dicht komen dat ge er nat van werd.

En weer stonden we bijna alleen op de parking. Er stond nog 1 auto….een belg!

Na het eten reden we verder via Eikesdal naar Finnset. En daar begint weer een tolweg: de Aursjøenveggen.

Voor Seus: sorry, deze niet!

Als Luc al op een bepaald moment zegt: ‘verdoeme das diep’, is het niet min.
Nadat een vriendelijke Noor ons weer geholpen had (een tolweg betalen met visa lukt gewoon niet altijd en we hadden net niet genoeg kleingeld meer bij. We waren wat terug gereden naar een boerderij om hopelijk wat te kunnen wisselen. Die man reed gewoon even mee en betaalde ) konden we eraan beginnen! Na de tweede of derde bocht stond een motaar aan de kant. Die stak zijn hand op bij wijze van groet en Luc stopte effe. Het bleek een vrouw. Ze wenste ons veel plezier maar zei ook dat het echt wel een zware weg was. Eigenlijk te zwaar voor haar, ze was niet op haar gemak geweest.

Die gaf mij al goeie moed!

Het was inderdaad enorm. Enorm mooi, steil, diep. Veel stukken zonder vangrail, en waar wel vangrail was, was er beter geen, want die lag toch in een deuk naar beneden. (ik denk wel door afgevallen rotsblokken, niet door auto’s).

Boven komt ge langs het Aursjøenmeer. Nee, niet hetzelfde als in het begin van de reis. Hier hebben veel meren en dorpen dezelfde naam hebben wij al gemerkt. Verder kwamen we ook nog voorbij een stuwmeer. En weer wat verder zagen we een perfecte kampplaats.

Luc heeft weer kampvuur gemaakt. Vanavond stond hot-dog op de menu! Lekker boven het vuur worstjes gebakken! Jaja, vegetarische!

Trollstiggen

Dinsdag 16 september

Vandaag stond de beroemde ‘trollstigveggen’ op het programma. Eigenlijk heet die de ‘Geiranger-Trollstiggen. Die begint in Langvatnet en gaat tot Åndalsnes, met n°63. Aan het begin staat ‘Gudbrandsjuvet’ aangeduid. Het is zeker de moeite om te bezoeken. Een waterval heeft daar verschillende ‘potten’ gemaakt. Ze hebben daar een heel mooie, haarspeldbochtachtige voetgangersbrug aangelegd. In het plaatsje Trollstiggen ligt het beroemde stukje. We hebben ze geteld, er zijn daar een stuk of 10 haarspeldbochten. Dus ik denk dat ze bij die in de 20 de bochten van de Ørne en zo ook mee tellen. Nu, doet er niet toe. Het is een prachtige weg. Aan het begin van het bekende stuk is weer een uitzichtpunt natuurlijk. Ook weer zo iets moderns. Maar wel leuk. Ge kunt een eindje wandelen. Dan kunt ge helemaal het dal in kijken. Mooi!

Nadat we afgedaald waren, zijn we in Åndalsnes de 64 opgereden om zo via Isfjorden naar Ålarnes te gaan. En dan daar de mooie 660 op.

In de buurt van Bjørnes zijn we gestopt. We zitten volop in trollengebied. Omdat we door al die haarspeldbochten niet meer weten aan welke kant we zitten, (die van de trollen of de veilige kant) slapen we maar vlak onder de ‘hoogspanningskabels’J.

Geiranger en Dalsnibba

Maandag 15 september

Weer een plansaanpassing!

We nemen de ferry naar Geiranger! Geweldig! Eigenlijk gewoon grappig. Het is een grotere ferry als de meeste andere die we al genomen hebben. De ‘rit’ zou ook 65 minuten duren en is navenant ook duurder. Het grappige was dat er nu op het ‘zonnedek’ zeker voor 95% japanners stonden. Op een ferry hoort ge via luidsprekers ook altijd de veiligheidsmaatregels zeggen en zo ( een beetje gelijk op een vliegtuig met ‘the cap is speaking…’). Nu was er ook extra uitleg over wat ge links en rechts zag: de zeven zusters, de vrijgezel, een farm. De zeven zusters vielen ons wel tegen; ik denk dat dat in de lente wel wat anders zal zijn.

Verschillende mensen reageerden wel leuk op Mazzel. Er waren er die zelfs op de foto met hem wilden! En dan was er ook nog de japanner die aan mij vroeg of ik wel wist hoe knap mijn man is! Die had een foto van Luc getrokken en kwam die mij laten zien. Hij wou die mij via mail doorsturen, maar we hadden allebei geen pen bij. Nu, het grappigste was dat ik kon antwoorden dat ik dat wel wist en liet hem bijna dezelfde foto op mijn kodak zijn! Lachen geblazen!

Eens terug aan land reden wij dadelijk door naar Dalsnibba. De weg is steil, met veel haarspeldbochten. Achter elke bocht een ‘waw’ effect. Ook een prachtig zicht op een gletsjer. En ergens onderweg staat een bordje ‘KNUTEN’. Wat blijkbaar ‘knoop’ betekent. Het is een stuk van de oude weg. Eerst rijdt ge over een brugje om dan via een rondje onder dat brugje door te rijden. Plezant voor de foto natuurlijk.

Het laatste stuk naar Dalsnibba is een tolweg. Boven is (natuurlijk) een grote parking. Er stonden een paar bussen met jaja… japanners! Ik denk niet dat er al zoveel vreemden onze Mazzel én onze mobilhomeachterkant gefotografeerd hebben! Het uitzicht was ook geweldig.

Na een uurtje was iedereen weg en hadden wij daar het rijk voor ons alleen! Dat is natuurlijk een voordeel als ge buiten seizoen kunt reizen.

We hebben op ons gemakje gegeten met zicht op de beroemde fjord.

Vanaf Dalsnibba ziet ge ook heel goed de Ørnevegen liggen. (die ziet ge ook al van op de ferry)

Van Dalsnibba gaat de weg terug naar Geiranger en dan de Ørnevegen op. Op die baan ligt ook nog een uitzichtpunt. Daar hebben we staan wachten tot het cruiseschip weer vertrok. Die blies ook 3 keer de hoorn. De Hurtigruten doet dat ook.

Dan ging de reis verder richting Eidsdalen om daar de ferry naar Linge te nemen. Dadelijk na Linge, in Sylte, gingen we rechtsaf naar Tafjord. Daar is een groot stuwmeer met waterval. We waren van plan om naar die waterval te wandelen. Maar dat was voor de volgende dag.

Op het einde van de weg rond het meer zijn we gaan slapen.

uitzichtpunt bij Geiranger

Zondag 14 september

Slecht geslapen. Hoofdpijn. Tja, kan gebeuren,hé.

Ik schrijf de route van vandaag gewoon saai op. Eigenlijk alleen ter informatie voor Luc voor volgend jaar. Bij het plannen van dit jaar is hij werkelijk gaan terugkijken naar de blog van vorig jaar. Hij had bijna een paar stukken opnieuw gepland voor dit jaar. Dus maar goed dat ik het zo bijhou J.

Dus: van Rovde de 652 op. Rond de fjord gereden. Het was bewolkt. Via Amelfoten, Komberget naar Kilsfjorden. Daar de 651 op richting Volda. Juist voor Volda naar rechts, via Brautaset naar Ørsta. Daar de E39 op naar Festøya.

Vanuit Festøya kunt ge de ferry nemen naar Hundeidvik. Maar ons plan was om van hieruit de kleine gele baan rechtsaf te nemen en zo ver het ging, langs de fjord te rijden. Dat ging normaal tot Store Standal(kant 1). Dan wilden we daar een ferry nemen naar de overkant (naar Trandal), daar dan weer één naar terug de eerste kant (Flatneset) om dan een derde te nemen naar Lekneset! Ja, weer kant 2. Kunnen jullie nog volgen? Het zou dus een zigzagpatroontje worden. En dan van daar konden we naar Tryggestad. Dan links de 60 op om via Hornindal naar Stryn te gaan. En dan van daaruit wilden we naar Dalsnibba. Om dan via Geiranger naar de Trollstiggen te rijden….veel blabla. Dat was dus plan A. gelukkig zijn er 26 letters in het alfabet!

De weg naar Store Standal was stenged! Onderbroken!werken! wij waren natuurlijk weer nieuwsgierig en zijn toch een stuk doorgereden! En ja, het was inderdaad onderbroken. Niet erg, het was een mooie weg om heen en weer te rijden.

Dus plan B. Terug naar Festøya, de ferry op naar Hundeivik. (ook kant 2 dus). Van daar ging het over kleine baan naar Straumsgjerdet. Daar rechtsaf de 60 op naar Stranda. En dan wilden we zo naar Tryggestad en dan van hieraf de geplande route verder. We kwamen voorbij een opvallend, modern uitzichtpunt. We stopten en dat bleek dus in Ljøen te zijn. Van hier ziet ge de ingang van de Geirangerfjord. We zijn ietskes verder in Hellesylt naar de ferry gaan kijken die naar Geiranger vaart.

Dan zijn we naar Bjørdal gereden. Ergens aan een beginpunt van wandelingen gingen we overnachten.

westkaap

Zaterdag 13 september

Deze morgen was het zwaar bewolkt. We vertrokken richting westkaap. Eerst terug naar Maloy. Vlak voor de grote brug die naar het vasteland gaat, gingen wij rechtsaf naar de Kannesteinen. Een mooie weg, smal, rond een baai. En de kannesteen is zeker een bezoek waard!

We zijn terug naar Maloy gereden om van daar over de brug richting Vestkapp te rijden. Het waaide gelukkig niet hard. De brug was open. We reden via de 618 naar Berstad. Vandaar naar Selje, dan naar Sandvikan. De hele tijd langs fjorden, een stukje dwars van west naar zuid. Sommige stukken zonder begroeing, dan weer naaldbossen. In Leikanger veranderde het. Nu ging het recht naar de westkaap. Het werd een heel smalle,steile weg omhoog, zonder vangrails. Boven was een parking. Maar door de bewolking en de vreselijk harde wind was er niet veel te zien. Nu, we waren niet voor niks naar boven gereden en stapten uit. De deur vloog er bijna uit! Niet echt, maar er is wel een barst in de binnenkant! Zo hard sloeg die onverwacht open! Wat verderop stond een gebouwtje, met cafetariaatje. Het was wel al dicht natuurlijk. 62°11’18’’N5°7’33’’O .Zo, weer een ‘kaap’ bereikt!

En voor ome Neus: er stond boven ook weer zo een grote jaap!

Daarna zijn we via Leikanger ook nog naar Honningsvag gegaan. De straat loopt dood en vanop dat uiteinde hebt ge een mooi zicht op de westkaap, waar we juist stonden.

Dan zijn we ook nog via Leikanger naar Hoddevika gereden. Dat doet heel erg aan Unstad denken. Het ligt ook zo ingesloten in een baai, maar is wel te bereiken over de bergweg. Prachtig uitzicht op de baai en op de haarspeldbochten richting strand! De golven kunnen daar ook enorme hoogten krijgen. Het is ook weer een surfparadijs.

We reden terug richting Leikanger. Het speciale hier is dat de weg tussen Drage en Leikanger langs een pad loopt waar de vikingen hun boot over droegen. Het schiereiland waar de westkaap op ligt, wordt enorm door zware stormen geteisterd. Dat komt doordat 2 zeeën hier ‘botsen’. De éne warmer als de andere en daardoor stormt het. Het is een hele toer om rond het eiland te varen. Daarom gingen de vikingen nog liever over land. Nu zijn ze al jaren hier aan het proberen om een plan om een scheepstunnel(!) te bouwen goed gekeurd te krijgen!

Via Leikanger naar Kjode over de 620. In Aheim de 61 op tot Eidsa. Van daar de 652 op. In Rovde zijn we gaan zoeken naar een slaapplaats. Eerst gingen we proberen op de parking van een wandelgebied te gaan staan. Maar dat vonden we eerlijk gezegd niet. We zijn maar terug gedraaid, want het veldwegje werd toch wat te gortig. En het was bijna donker. Uiteindelijk vonden we een plekje bij het haventje van Rovde.

noorderlicht

Vrijdag 12 september

Na het onbijt eerst wat gesjot met Mazzel op de parking. Daarna teruggereden naar de bestaande wereld.

Terug de 616 op richting Hamnen. Daar gingen we weer een tunnel in. Die bleek onder de fjord door te gaan; 80 meter diep. Het ging richting Oldeid. Maar we zagen een bord ‘ Berleporten’ boven een tunnel hangen links van ons. We zijn teruggedraaid om die in te rijden, nieuwsgierig als we zijn. Aan de andere kant was het zicht mooi. Een meer , een wandelgebied. We zijn teruggedraaid. In Oldeid namen we de ferry naar Maloy. Deze overzet duurde iets langer, er was nog een tussenstop aan een eilandje in het midden ongeveer. Maloy is een grote stad op ook een eiland. Nu ging het richting Krakenes. Daar ligt een vuurtoren. Het uitzicht is er geweldig. Het waait er enorm en de golven gaan hoog. Bij storm halen die hoogtes van 30 meter! Spijtig waaide het alleen maar hard nu.

De rit ernaartoe was weer prachtig. Eerst klimt de weg omhoog waardoor ge over de fjord kunt kijken. Eens over de berg, was er zicht op een meer. En vlak daarachter lag de oceaan.( met een stukje land tussen) Weer over een hoge kale vlakte. Het waait er zo hard dat ze alles vasthangen. Zelfs een oude caravan langs de weg hing vast met staalkabels en spanbanden! Weer kwam er zicht op 2 bergmeren waar de weg tussendoor liep en daar waren ze windmolens aan het plaatsen. En de oceaan blijft ook heel de tijd in zicht. Op een parking zijn we op ons gemakje gaan staan. Een beetje de keukenkast bijvullen, een beetje karton scheuren, spelen met Mazzel, naar hermelijntjes kijken, statieven klaar zetten… jaja, er wordt noorderlicht verwacht!

Eens donker zijn we buiten blijven zitten. De maan was prachtig en rond 10u zagen we inderdaad noorderlicht. Niet zo spectaculair als in het hoge noorden, maar toch zalig om weer te zien.