Vrijdag 19 september

Op reis is er altijd één avond dat we niet direkt iets vinden. En die avond was dus gisteravond.

(Vanuit Røros waren we terug naar Tynset gereden. Van daaruit vertrekken 2 wegen naar Elval. De éne is de degelijke, autostrade-achtige (denk Hasseltweg) n°30; de andere een klein, ongenummerd in de boek, geel baantje. Wij nemen natuurlijk de gele. Langs de 30 ligt die canyon die we willen bezoeken, langs het gele wegje ligt een waterval waar we willen gaan slapen. Ze liggen ongeveer op dezelfde afstand van Elval. Dus als we via de gele gaan, en dan een stukje terug rijden op de 30 moet dat lukken.)

De waterval bleek niet dadelijk aan de gele weg te liggen. Waar de tolweg ernaartoe begon, zijn wij gewoon aan de kant gaan staan op een krom donker parkingkje. Swat, we hebben geslapen.

Ok. Dus eerst weer een klein stukje de 30 op. Richting Midtskogen. Daar is die canyon. Op weg ernaartoe zagen we onze vierde eland. Een grote open weide-achtige vlakte, tegen de bosrand aan. Op de foto vindt ge hem of haar amper terug, maar wij hebben ondertussen een geoefend oog! Luc kon gelukkig dadelijk stoppen. En ik ben een stukje de wei in ‘geslopen’ maar hij had me toch rap geroken! Was sjiek om te zien hoe die zich naar mij draaide, om vervolgens weer het bos in te lopen. Ik heb toch een paar foto’s kunnen maken en Luc heeft gefilmd. Leuk!

Op naar de canyon dan. We moesten door feeëngebied. Heel mooi bos. De canyon zelf is waarschijnlijk weer een overblijfsel van de ijstijden, maar nog waarschijnlijker is het zo dat een reuzentrol de kloof heeft geslagen met zijn bijl om water tot bij zijn huis te krijgen. In elk geval was het zeker de moeite. Ge kunt tot vlak bij de randen wandelen. Ge krijgt er een preekstoelgevoel van. Een beetje spectaculaire foto’s gemaakt.

We houden het wel veilig hoor bomma!

Dit feeërieke stuk natuur ligt tussen Midtskogen en Barkald. Als ge na het bezoek verder rijdt, komt ge automatisch op de 3 uit.

Van daar ging het dus over de 3 naar Atnosen. Om daar rechtsaf de 219 op te gaan. En dan wilden we in Enden de 27 op. Dat is de Rondevegen, 1 van de nationale toeristische wegen. Het was deze keer geen tolweg.

Wat een afknapper! Dit was pas een toeristenweg! Het leek wel een chaletpark! Met als kers op de taart: een heus winkelcentrum boven op de berg! Er lag een ‘kiwi’(aldi-achtig) en daar zijn we dan toch maar gestopt voor brood en chocolade!

In Nordrum kwamen we uit op de E6. In de volgende stad Ringebu konden we dadelijk links de Friisvegen op. En dat was al meer ons goesting. Na Ringebu (een redelijk grote stad) ging het eerst geleidelijk omhoog. Voorbij de laatste huizen begint het steiler te worden. Dan gaat het voorbij de laatste naaldbomen en uiteindelijk voorbij de laatste lage berken. En dan begint de kale hoogvlakte. Prachtig. Lage struiken, mos, rotsblokken en ronde bergtoppen zover ge kunt kijken. Hier komen nog bruine beren, lynxen, wolven en veelvraten voor. En veel jagers. En daar ergens zijn we gestopt toen het nog licht was. Luc heeft lekker gekookt en ik ben aan de blog begonnen. Gezellig.