Woensdag 28 augustus

Zalig geslapen, zelfs de schapen bleven uit de buurt. Tenminste toch tot we wakker waren. Luc was lekker buiten geweest met Mazzel. Die had serieus zitten krossen en Luc heeft hier een poolmuis gezien. We gingen ontbijten en toen kwamen de schapen. Mazzel zijn drinkbak stond nog buiten en dat vonden die wel interessant. Grappig. Ik heb nog een foto getrokken van Luc naast zo een sneeuwpaal. Die zijn hier toch wel 5-6 meter hoog. Stel u voor!

We vertrokken richting Odda. Daar in de buurt, in Buer, wilden we naar de voet van een gletsjer wandelen. De Buergletsjer, een zijtak van de Folgefonnagletsjer. Dat is de derde grootste van Noorwegen. Die is 170 km² groot en 3-400 meter dik!

We vertrokken rond 13.00u. Het eerste stuk ging heel gemakkelijk; vermoeiend door het stijgen, maar wel gemakkelijk. We liepen langs een bulderende, wilde rivier. Zo een gletsjerrivier is toch wel anders dan andere. Zo wild, zo witblauw. En de hele tijd zag je de gletsjer in de verte liggen. We moesten over het erf van de enige boerderij die in Buer staat. Dan door een poortje, voor de schapen, en dan ging het via een rotspad flink omhoog. Op een bepaald moment moesten we een brugje van ijzerplaat met gaten over. Dan kwamen er nog houten brugjes, nog ijzeren platen. We moesten zelfs over rotsplaten met behulp van koord. Soms was het moeilijk voor Mazzel, hij had niet altijd grip. Hij had zijn harnas aan en Luc trok hem dan mee. Zonder het harnas was het niet gelukt. Wat verder dacht ik dat we niet meer verder konden; er hing ineens een houten wiebel hangbrug. En nog niet kort ook! De planken lagen in de lengte en de zijkanten waren helemaal open. Als mens kon ge u wel vasthouden aan ijzeren zijkanten, maar voor Mazzel was het wel heel open. Daar hield ik toch wel mijn adem in. Maar het lukte. Luc had hem bij zijn harnas vast, met één hand de railing en sprak heel de tijd tegen Mazzel. Dat hij zo flink is, en ‘Mazzel kan’. Tegen Luc zijn been geplakt, deed hij het toch maar. En iedereen weet hoe bang hij kan zijn van onbekende dingen, hé. (De terugweg heb ik het gefilmd. Het is prachtig om te zien wat een vertrouwen dat hondje heeft is zijn baasje!). Iets verder kwamen we aan een grote rotsplaat met koord. Voor ons geen probleem maar dit kon niet meer voor Mazzel. Het was te dicht bij de rand en Mazzel had echt geen grip. Luc is verder gaan kijken om ‘ns te zien of het nog gekker werd. En inderdaad, het werd te steil. Jammer, maar voor ons stopte het dus hier. Volgens tegenliggers nog 3 kwartier te gaan. Spijtig dat we niet aan de gletsjer geraakten, maar de wandeling op zich was ook al fantastisch! En we zijn apefier op Mazzel!

Op de terugweg hebben we nog wat gepicknickt.

Op het laatst komt ge uit het bos en wandelt ge langs de rivier precies door een ‘erehaag’ van wandelmannekes. Echt een prachtig zicht en ook wel een leuk gevoel.

Eigenlijk was dit een veel zwaardere wandeling als die van de preekstoel.

Rond 17u30 waren we terug.

We zijn doorgereden, via de 550, aan de westelijke kant van de Sorfjord, een zijtak van de Hardanger. Langs deze weg liggen heel veel boomgaarden: appels, kleine pruimpjes en kersen. Hier wordt 80% van de fruitproductie van Noorwegen gekweekt. Bijna aan elk huis staat een stalleke met fruit. Help uzelf en leg 30 of 40 kronen in het bakje. Wisselgeld is voorzien! Prachtig toch dat dat ook kan, hé!

We zijn gestopt in Utne. Op de parking van een uitzichtpunt. In een hoekje zij we weer lekker gaan slapen..