Hardangerbrua en een rotonde in de tunnel!

Donderdag 29 augustus

Vertrokken richting Jondal via de 550. Daar de ferry genomen naar Torvikbygd. Dan de 49 naar Norheimsund. Dan een stukje de 7 naar Skeie. Daar zijn we naar een waterval, de Steindalsfossen, geweest waar ge achter door kon wandelen. Het waren deze keer ……6 trappen. Ja, gewoon 6.

Hier waren ook souvenierwinkeltjes! En jaja… we hebben wat kronen uitgegeven! Van hier komt ook onze nieuwe medereiziger: ik stel u voor aan Trollie. Die heeft nu een plaatsje naast Pico en Lappie.

De weg liep heel de tijd langs de Hardangerfjord. Haarspeldbochten, prachtige vergezichten, ferrieboten in de diepte. En tunnels. En tunnels met rotondes! De eerste keer wisten we niet wat we zagen in de verte. Een witte zuil met blauwe verlichting. Pas als we er waren, zagen we dat het werkelijk een rotonde is. Als ge uit die tunnel rijdt, rijdt ge rechtstreeks een splinternieuwe brug op. Dit is de Hardangerbrua: het is de langste hangbrug van Noorwegen met een overspanning van 1380 meter!

Van de brug weer rechtstreeks een tunnel in. Die was dadelijk al zo blauw verlicht en ja, weer een rotonde! Er kwam juist een bus opgereden, zo ziet ge de verhouding op de foto wel beter. Het was echt wel sjiek, futuristisch eigenlijk.

En dan reden we via de 7 de Hardangeridda op. Het is de enige weg in dit gebied en dan loopt die eigenlijk alleen nog maar een beetje langs de kant van de hoogvlakte.

We hebben ook nog een mega cruiseschip aangemeerd zien liggen. Dan doken we weer een tunnel in en direkt erna, in Ovre zijn we op camping gegaan. De eerste keer deze reis. Luc wou graag een ‘rustdag’, hij rijdt weer alleen eigenlijk, en ik wou graag de blog en de foto’s bijwerken. Dan is het leuk op camping met stroom en internet.

Buer gletsjer

Woensdag 28 augustus

Zalig geslapen, zelfs de schapen bleven uit de buurt. Tenminste toch tot we wakker waren. Luc was lekker buiten geweest met Mazzel. Die had serieus zitten krossen en Luc heeft hier een poolmuis gezien. We gingen ontbijten en toen kwamen de schapen. Mazzel zijn drinkbak stond nog buiten en dat vonden die wel interessant. Grappig. Ik heb nog een foto getrokken van Luc naast zo een sneeuwpaal. Die zijn hier toch wel 5-6 meter hoog. Stel u voor!

We vertrokken richting Odda. Daar in de buurt, in Buer, wilden we naar de voet van een gletsjer wandelen. De Buergletsjer, een zijtak van de Folgefonnagletsjer. Dat is de derde grootste van Noorwegen. Die is 170 km² groot en 3-400 meter dik!

We vertrokken rond 13.00u. Het eerste stuk ging heel gemakkelijk; vermoeiend door het stijgen, maar wel gemakkelijk. We liepen langs een bulderende, wilde rivier. Zo een gletsjerrivier is toch wel anders dan andere. Zo wild, zo witblauw. En de hele tijd zag je de gletsjer in de verte liggen. We moesten over het erf van de enige boerderij die in Buer staat. Dan door een poortje, voor de schapen, en dan ging het via een rotspad flink omhoog. Op een bepaald moment moesten we een brugje van ijzerplaat met gaten over. Dan kwamen er nog houten brugjes, nog ijzeren platen. We moesten zelfs over rotsplaten met behulp van koord. Soms was het moeilijk voor Mazzel, hij had niet altijd grip. Hij had zijn harnas aan en Luc trok hem dan mee. Zonder het harnas was het niet gelukt. Wat verder dacht ik dat we niet meer verder konden; er hing ineens een houten wiebel hangbrug. En nog niet kort ook! De planken lagen in de lengte en de zijkanten waren helemaal open. Als mens kon ge u wel vasthouden aan ijzeren zijkanten, maar voor Mazzel was het wel heel open. Daar hield ik toch wel mijn adem in. Maar het lukte. Luc had hem bij zijn harnas vast, met één hand de railing en sprak heel de tijd tegen Mazzel. Dat hij zo flink is, en ‘Mazzel kan’. Tegen Luc zijn been geplakt, deed hij het toch maar. En iedereen weet hoe bang hij kan zijn van onbekende dingen, hé. (De terugweg heb ik het gefilmd. Het is prachtig om te zien wat een vertrouwen dat hondje heeft is zijn baasje!). Iets verder kwamen we aan een grote rotsplaat met koord. Voor ons geen probleem maar dit kon niet meer voor Mazzel. Het was te dicht bij de rand en Mazzel had echt geen grip. Luc is verder gaan kijken om ‘ns te zien of het nog gekker werd. En inderdaad, het werd te steil. Jammer, maar voor ons stopte het dus hier. Volgens tegenliggers nog 3 kwartier te gaan. Spijtig dat we niet aan de gletsjer geraakten, maar de wandeling op zich was ook al fantastisch! En we zijn apefier op Mazzel!

Op de terugweg hebben we nog wat gepicknickt.

Op het laatst komt ge uit het bos en wandelt ge langs de rivier precies door een ‘erehaag’ van wandelmannekes. Echt een prachtig zicht en ook wel een leuk gevoel.

Eigenlijk was dit een veel zwaardere wandeling als die van de preekstoel.

Rond 17u30 waren we terug.

We zijn doorgereden, via de 550, aan de westelijke kant van de Sorfjord, een zijtak van de Hardanger. Langs deze weg liggen heel veel boomgaarden: appels, kleine pruimpjes en kersen. Hier wordt 80% van de fruitproductie van Noorwegen gekweekt. Bijna aan elk huis staat een stalleke met fruit. Help uzelf en leg 30 of 40 kronen in het bakje. Wisselgeld is voorzien! Prachtig toch dat dat ook kan, hé!

We zijn gestopt in Utne. Op de parking van een uitzichtpunt. In een hoekje zij we weer lekker gaan slapen..

Latefossen

Dinsdag 27 augustus

Deze morgen lekkere broodjes van de handel gegeten. Een beetje aan het water gezeten; kwalletjes kijken. Mooi. Er kwamen verschillende bootjes tanken, en de vuilophaalboot kwam langs.

Rond de middag vertrokken we richting Hjelmlandsvagen. Daar de ferry genomen naar Nesvik. Een stuk de 13 gevolgd langs de fjord. In Eidane zijn we er af gereden, de ‘gele’ baan op naar Tjosteim. Weer zo een prachtige bergweg langs een wilde rivier. Toen naar Sand en daar weer een ferry gepakt naar Ropeid. Dan de 520 richting Sauda opgereden. We wilden nog een bergweg pakken daar, maar die was blijkbaar te smal voor ons. Maximum 2 meter stond er. Dan maar de saaie tunnel in. In Skare zijn we naar de Latefossen gaan kijken. Een dubbele waterval. We hebben 581 treden gedaan tot boven! Het was wel de moeite. Zo een ‘echte’ waterval: breed en met veel kabaal. Weer verder langs een bergweg, langs meren, een wilde rivier, verschillende kleine en wat grotere watervallen, stroomversnellingen, haarspeldbochten, werken (ze waren de wat los zittende rotsblokken naar beneden aan het halen),om uiteindelijk weer in zo een desolaat landschap te komen. Tussen kale bergen, met meren, schapen, rotsplaten. Er groeit geen boom daar. Prachtig gebied.

Er zijn verschillende ‘inhammen’ waar gekampeerd wordt. We hebben ons daar aan de kant gezet. Zalig in alle eenzaamheid lekker gaan slapen.

.

de alombekende 'preekstoel'

Maandag 26 augustus

Na een stevig ontbijt en een korte rit waren we rond 11u klaar om aan DE wandeling te beginnen!

Het begon met een rustige kiezelweg omhoog. Toch een beetje een kuitenbijter. We deden heel op ’t gemak met Mazzel erbij. De kiezel veranderde al snel in dikke stenen. Dan over een houten bruggetje en over grote rotsplaten. Mooie uitzichten over de streek. De weg ging verder over dikke stenen afgewisseld met gemakkelijk bospad. Op een bepaald moment waant ge u op de Botrange. Er lag zo ’n houten pad over moerasgebied. Daarna kwam er weer een dikke stenen pad. Het werd wel zwaarder, het ging flink omhoog. Het werd zelfs een serieuze klim via die dikke stenen naar boven, maar Mazzel deed dat heel goed. De uitzichten werden ook wel spectaculairder met hier en daar al een glimp van de fjord. Dan ging het een stukje omlaag en ineens liggen er 2 meren voor u. Er liep eigenlijk veel volk maar niet vervelend. Het was eerder een gezellige drukte. Sommigen gingen zwemmen in die meren. Er waren gekken die de weg joggend aflegden en er was éne gek die een grote pluchen tijger op zijn rug meezeulde. Was wel grappig. Verder door moesten we over grote rotsplaten. Als ge daar op de rand ging staan, had ge echt wel al een mooi uitzicht. Daarna begon het moeilijkere stuk. Over een smaller rotspad (was wel beveiligd) , trapjes, weer over rotsplaten en dan ineens ziet ge hem uitsteken: de Preikestole. Echt wel indrukwekkend!

Het is een prachtig uitzicht over de fjord. Eigenlijk is het wel te doen om tot een meter van de rand te wandelen. Maar dan ging ik wel zitten. En om de foto van over de rand te maken, ben ik op mijn buik gaan liggen, maar ik heb niet zelf gekeken, zo dicht durfde ik dan toch niet schuifelen.

Het is wel tof om daar te zitten. Overal groepjes die zitten te eten, mensen die naar de rand gaan om te poseren met de armen in de lucht, waaghalzen die hun benen over de rand laten bengelen. Zoveel verschillende talen. Echt een gezellige drukte.

De weg terug ging ook goed, hoewel ik omlaag altijd lastiger vind als omhoog.

Rond half 4 waren we weer ‘thuis’.

We zijn weer verder gereden. Via een brug kwamen we op een klein eiland. In Olesund zijn we op de parking van een winkel gaan staan. Dat lag aan het water en was blijkbaar ook een ‘tankstation’ voor bootjes.

prachtige weg naar Lysebotn

Zondag 25 augustus

Niet zo rustig geslapen…geen mens in de hele buurt, maar wel veel schapen met bel rond de nek! Tja, Dana en Eddow zullen het wel snappen…de goeie ‘op de buiten’. Nu, ’t was toch goed.

Die schapen kwamen gewoon aan de deur kijken wat we deden. De confrontatie met Mazzel was grappig. Mazzel zijn reactie, die schapen waren echt onverstoorbaar. Die gingen aan de bumper knabbelen en tegen de banden liggen. Als Luc toeterde omdat ze te opdringerig werden, keken die nog niet ‘ns op. Was wel grappig.

Nu vertrokken we echt naar Lysebotn. De weg er naartoe is ongelooflijk mooi. Eén van de mooiste van Noorwegen. Het begint redelijk normaal, maar gaat al snel veranderen. Rotsplaten, meren, bochten, vergezichten, stijgen en dalen. Om elke bocht een wauw-effect. Rotsen, stenen, platen zover als ge kunt kijken. Totaal geen begroeiing, alleen veenpluis bij de meertjes. En zo ver ge kunt kijken, staan overal, echt overal, steenhoopjes; de bekende wandelmannekes. Het is echt een ongelooflijk mooi zicht! Op het hoogste punt staat een gedenkplaat met de gegevens van de weg: 25,5 km, een tunnel op het einde van 1,1 km, 27 bochten! Er zijn hellingen van 10%.. Onderweg is er een mega restaurant met grote parking. We stopten, moesten 100 NOK betalen. Rond het restaurant is een groot panorama terras gebouwd van waar ge een machtig zicht hebt over de Lysefjord (das die waar de preekstoel is),, maar de valserikken hadden het terras afgesloten en was alleen te bereiken via het restaurant zelf. En daar kon ge dus alleen door als ge er ook at. Tot zover dus onze eerste poging om de fjord te zien. We zijn maar verder gereden. Die tunnel is echt te gek. Op een gegeven moment draait die gewoon een volledig cirkel terwijl ge daalt! Héél raar gevoel.

Dan kwamen we in Lysebotn. Er kwam juist een ferry aan. Die zag er zo bagger uit. Er konden ook maar 8 auto’s op. Wij gingen nog liever de hele weg terug. Een andere keus is er hier niet: ofwel met de ferry, of terug.

Dezelfde weg terug, maar andersom is toch weer anders.

Dan zijn we richting Lauvvik gereden. Daar konden we niet anders als een ferry pakken. Die bracht ons naar Oanes. Dit was wel een grote boot. De overzet duurde ongeveer een kwartiertje. Ge mocht gewoon in de auto blijven, of wat aan de kant gaan kijken.

En dan reden we langs de Lysefjord richting Preikestolen!

We staan aan een haven om te overnachten.

Morgen op tijd op: het is zover: we gaan naar de preekstoel!

naar Lysebotn

Zaterdag 24 augustus

Héééél rustig geslapen tot half 11!!zalig zo ‘ns uitslapen. Croissantjes gebakken en gaan brunchen op de pik-nik wei even verderop. Via de parking waar wij stonden konden we langs de rivier naar een houten bruggetje over de rivier en zo naar een heel grote weide. Daar hebben we lekker zitten brunchen en zeker een uur gespeeld met Mazzel.

Dan vertrokken naar Lysebotn. Luc had ‘kortste route’ ingegeven. De weg ging eerst door bergachtig gebied. Met natuurlijk prachtige zichten, soms over meren, dan weer over zee. Op een bepaald moment verandert het volledig. Het wordt bijna helemaal plat. Velden en weiden vol koeien. Er is zelfs een dorp dat ‘Holland’ heet. In Kvassheim zijn we gestopt aan een vuurtoren. Om bij de vuurtoren te raken moest ge wel langs aaibare koeien. Voor de rest was dat niet veel bijzonders.

De weg ging vrij plat verder.( Ergens onderweg hebben we de eerste mini gezien. )

En dan werd het weer bergachtig. We zijn gestopt bij de Manafossen maar daar was het te druk naar ons goesting. We zijn niet naar de waterval gaan kijken, maar dadelijk weer weggereden.

We gingen verder richting Lysebotn via de 45. Dat is een bekende, heel mooie weg. Door een dal, langs heel veel meren, prachtige bergzichten en heel veel schapen die niet opzij gaan voor auto’s.

Ergens aan een grote kraal met 2 grote parkings zijn we gestopt, hebben ons in een hoekje gezet, de schapen wel te rusten gewenst en ons bed in gekropen…

Gps: N58.89514°

E: 006.66792°

de wiebelende 70-tonner

Vrijdag, 23 augustus

Rustig geslapen. Ontbijtgraantjes gegeten op het strand, wat met Mazzel gespeeld. Rond 11u30 kwam er een hele groep schoolkinderen aan gewandeld. Die hadden alles bij om te bbq-en. Dat ziet ge hier ook wel heel veel, bijna op elke grote parking zijn er voorzieningen voor.

We zijn vertrokken naar Lindesnes. Het was een hele mooie, smalle, bochtige weg. Het deed denken aan de weg tussen Narvik en Kiruna. Hele grote stenen en platen. De maat waar ze hier een huis op zetten.

Deze vuurtoren is wel veel toeristiser (J) dan Slettnes. We hebben 100 NOK inkom betaald. De toren zelf is niet zo hoog, maar staat wel hoog op een rots. Errond zijn heel veel loopgrachten in de rotsen uitgehouwen. Een doolhof van gangen en kamers uit de rotsen gekapt. In sommige ‘kamers’ zijn tentoonstellingen; foto’s van alle vuurtorens in het zuiden bv. De vuurtoren zelf was ook open, we zijn om beurten naar boven geweest. Mazzel kon de eerste trap nog wel, maar de volgende niet. Die was héél stijl en had ver van elkaar staande, open treden.

In de vuurtoren hangt nog de originele lens van ergens in de jaren 1800 en is blijkbaar de grootste van Europa. Het is best indrukwekkend om vanop zo een hoogte over zee en over land te kijken.

We hebben daar wat rond gehangen en een broodje gegeten.

We reden een stukje terug naar Hollen. Dan hebben we een ‘gele’ weg tussendoor genomen, de 401. Prachtig, bergen, haarspeldbochten, achter elke bocht wel een groot of kleiner meer, langs Lyngdalsfjorden. Aan de haven lagen 2 geweldig grote vrachtschepen. Verder over bruggen, door tunnels. De weg ging via haarspeldbochten een flink stuk omhoog en dan komt ge boven en krijgt ge weer een geweldig zicht over een meer. Weer naar beneden en dan de zee.

We zijn via de 43, 464, E39 en uiteindelijk de 44 tot Sokndal gereden. Daar ergens tussendoor, via via, vonden we een beachvolleybalterreintje met parking natuurlijk. Daar hebben we ons geïnstalleerd.

We zijn weer een avondwandeling gaan maken. Hier ligt een oude spoorlijn, bedekt met asfalt nu. We hebben die een eind gevolgd. Langs dit pad ligt het eerste object van Noorwegens ‘beschermde lijst’. Een steen van 70-80TON die ge beweegt met één hand.

En ja, dat is dus echt waar. Luc begon te duwen tegen die steen en die begon na een tijdje te wiebelen.

Er liep ook een riviertje langs, met waterval en versnellingen. Op de terugweg kwam er juist een visser uit geklauterd en die had een vis van zeker 60-70cm gevangen! Een zalm!

Nu, wij hebben geen zalm gegeten, wel pannekoeken! Lekker, nog lekkerder als thuis.

GPS: N.58.34842°

E.006.33126°

.